Wśród wielu słów używanych w naszym języku jednym z nich jest komunikatywność. Jest to zdolność do komunikowania się w sposób, który sprawia, że przekaz danej osoby jest łatwo zrozumiały. Oto kilka definicji tego słowa, jego synonimy oraz przykłady jego użycia.
Badania nad komunikatywnością
Na początku XX wieku uczeni tacy jak George Rogoff, Jürgen Habermas i John Mercer zaproponowali teorię komunikatywności. Według nich komunikacja to złożony proces, który obejmuje zarówno komunikację werbalną, jak i niewerbalną. System ten opiera się na intencjach komunikacyjnych, których celem jest wpływanie na myśli i działania innych osób – zasób ten jest udostępniony przez serwis colomedica.pl. Intencje te są ustrukturyzowane w procesy językowe. Są one również skorelowane z praktykami społecznymi.
Celem badań komunikacyjnych jest zrozumienie, jak działa komunikacja i jak wytwarzane jest znaczenie. Proces ten obejmuje gromadzenie danych na temat tematów, praktyk i aktorów. Znaczenie jest tworzone poprzez komunikację, która wyłania się z kanałów niewerbalnych i werbalnych. Badacze starają się zebrać dane o różnych aktorach, a następnie przeanalizować ich praktyki i figuracje. Jest to ważne, ponieważ sieć, która istnieje w figurach komunikacyjnych jest kształtowana przez wiele czynników.
Najbardziej powszechnym podejściem do komunikacji jest rozpowszechnianie informacji. Polega ono na udostępnianiu informacji interesariuszom zewnętrznym oraz interesariuszom wewnętrznym. Ponadto obejmuje komunikację, która jest zaprojektowana jako „gęsta informacyjnie”, tak aby była łatwiejsza do zrozumienia. Metoda ta opiera się na założeniu, że informacja jest łatwiej dostępna i zrozumiała dla tych, którzy są blisko granicy organizacji. Wreszcie, metoda ta ma pomóc jednostkom i organizacjom w doskonaleniu siebie i swojego społeczeństwa.
Komunikacja w ambasadach i konsulatach
Udzielanie pomocy konsularnej obywatelom za granicą jest zadaniem pełnym wyzwań. Wymaga podejścia skoncentrowanego na obywatelu oraz spójnego podejścia do procesów komunikacji konsularnej. Wymaga również, aby MSZ stały się bardziej dojrzałe cyfrowo. Ambasady i konsulaty znajdują się na styku globalnego społeczeństwa. Mają też możliwość wpływania na preferencje obywateli w zakresie kanałów komunikacji.
Choć praca konsularna nie jest odporna na dezinformację, możliwość wpływania na zachowania społeczeństwa wymaga od dyplomatów zrozumienia priorytetów obywateli. Dla pracowników konsularnych oznacza to również zwiększanie świadomości społecznej na temat oferowanych usług. Pierwszym wyzwaniem dla MSZ w hybrydowym krajobrazie jest dostosowanie procesów komunikacji konsularnej do spójnego podejścia zorientowanego na obywatela. Wymaga to od MSZ wykorzystania danych w celu zrozumienia trendów.
Dojrzałość cyfrowa jest ważnym krokiem w kierunku lepszej odporności konsularnej. MSZ muszą badać sposoby, w jakie ludzie zachowują się i korzystają z popularnych sieci społecznościowych. Korzystanie z aplikacji pozwala na błyskawiczne rozmowy bez pośredników, co zwiększa integrację konsularną.
W ostatnich latach służby konsularne zwróciły większą uwagę na takie tematy jak prawa człowieka, przymusowe małżeństwa i uprowadzenia dzieci. Ponadto zajęto się również ochroną grup ryzyka. Pojawienie się nowych osiągnięć technologicznych doprowadziło również do innowacji w zakresie obowiązku opieki.
Szybkość zmian w krajobrazie socjotechnicznym oznacza, że MSZ muszą szybciej reagować na nowe trendy w świadczeniu usług konsularnych. Może istnieć przepaść cyfrowa między służbami konsularnymi, które mają siłę organizacyjną, a tymi, które jej nie mają. Obecne osiągnięcia wielu MSZ są jednak krokami we właściwym kierunku ku cyfrowej dojrzałości.
Poza zwiększeniem odporności konsulatów, znajomość technologii cyfrowych przyczynia się do lepszej integracji pomiędzy MSZ a konsulatami. Na przykład kenijski MSZ wykorzystał Twittera do ewakuacji obywateli kenijskich w Sudanie Południowym. Rząd Korei Południowej również rozszerzył funkcjonalność swojej aplikacji podróżniczej.
W dobie współczesnej komunikacja konsularna powinna być zintegrowana z polityką zagraniczną i polityką obronną. Wymaga to od resortu spraw zagranicznych pokazania, jak dyplomacja konsularna łączy się z innymi priorytetami polityki zagranicznej. Podejście skoncentrowane na obywatelu jest bardziej efektywne niż staroszkolne, rządowe sposoby komunikacji.
